Is het een bijzondere foto? Nee.
Zijn het de mooiste bloemen? Ook niet.
Is de plek waar ze staan dan zo fantastisch? Geenszins.
Waarom dan wel deze foto?
Op de één of andere manier raakt zo'n plaatje mij.
Je loopt er zo makkelijk voorbij;
hecht er weinig waarde aan,
het zijn immers maar een paar gewone bloemetjes
die tussen het onkruid half in de goot en half op het asfalt groeien.
Maar toch ...
Ook dit zijn prachtige bloemetjes als je even de moeite neemt om stil te staan
om ze van dichtbij te bekijken.
Eigenlijk is het juist bijzonder dat ze hier groeien en bloeien.
Ook in Gods tuin groeien vele 'bloemen' waar we vaak gewoon aan voorbij gaan.
Mensen die we, om welke reden dan ook, niet 'zien',
terwijl als we de moeite zouden nemen om ze te leren kennen,
we er achter zouden komen dat ook zij prachtige bloemen zijn die bloeien in Gods tuin.
Het leven is niet voor iedereen even lief.
Voor sommigen is het alsof ze groeien tussen het onkruid,
tussen scherpe doorns en distels,
met muren van niet verder kunnen,
en harde donkere hobbelige wegen.
Ziekte, werkeloosheid, geld- of andere zorgen ...
Hoe makkelijk wordt niet aan hen voorbij gelopen.
En hoe snel worden bezoekjes niet voor gezien gehouden
als er geen verbetering komt in de situatie.
Ach ...
Zomaar wat gedachten die boven komen
bij een plaatje als dit.
Misschien vraag je je nu af waar dan het mooie, de zegen,
de dankbaarheid ligt met deze foto en bijkomende gedachten.
Nou, dat zal ik je vertellen.
De zegen, het mooie, en de dankbaarheid liggen in het feit
dat beiden door God zijn geschapen en door Hem worden gezien
op de plek waar ze groeien en bloeien.
En Hij, Hij gaat nooit aan hen voorbij.
(aan niemand trouwens)
